ایزو (سازمان بین المللی استانداردسازی) یک فدراسیون جهانی از سازمان های ملی استاندارد است (سازمان های عضو ISO). فرآیند آماده سازی استانداردهای بین المللی به طور معمول از طریق کمیته های فنی ISO انجام می شود. استانداردهای بین المللی مطابق با قوانین ارائه شده در بخش 2 دستورالعمل های ISO/IEC طراحی شده است. وظیفه اصلی کمیته های فنی، آماده سازی استانداردهای بین المللی است. پیش نویس استانداردهای بین المللی که توسط کمیته های فنی تصویب شده، به سازمان های عضو برای رای دادن منتقل می شود و انتشار یک استاندارد بین المللی نیاز به تایید حداقل 75٪ از اعضای عضو دارد.
استاندارد BS EN ISO 12100:2010 با عنوان ایمنی ماشین آلات – اصول کلی طراحی – ارزیابی ریسک و کاهش خطر (Safety of machinery – General principles for design – Risk assessment and risk reduction) توسط کمیته فنی ISO/TC 199 تهیه و در تاریخ 9 اکتبر 2010 توسط CEN به تصویب رسیده است. این استاندارد اروپایی در سه نسخه رسمی (انگلیسی، فرانسوی، آلمانی) ارائه شده است.
اعضای CEN را سازمان ملی استاندارد کشورهای اتریش، بلژیک، بلغارستان، کرواسی، قبرس، جمهوری چک، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، ایرلند، ایتالیا، لتونی، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، هلند هستند نروژ، لهستان، پرتغال، رومانی، اسلواکی، اسلوونی، اسپانیا، سوئد، سوئیس و بریتانیا تشکیل می دهند.
هدف اصلی این استاندارد بین المللی این است که چارچوب کلی و راهنمایی هایی را برای تصمیم گیری در طول توسعه ماشین آلات به طراحان ارائه دهد تا آنها را قادر به طراحی ماشین هایی نماید که برای استفاده مورد نظر ایمن هستند.
مفهوم ایمنی ماشین آلات، توانایی یک دستگاه را برای انجام عملکرد مورد انتظار در طول چرخه عمرش، به گونه‌ای که در آن ریسک به میزان کافی کاهش یافته باشد، مورد توجه قرار میدهد.
این استاندارد بین المللی اصطلاحات پایه، اصول و روش شناسی را برای دستیابی به ایمنی در طراحی ماشین آلات مشخص نموده و اصول ارزیابی ریسک و کاهش خطر را برای کمک به طراحان در دستیابی به این هدف مشخص می کند. این اصول مبتنی بر دانش و تجربه طراحی، کاربرد، حوادث و خطرات مرتبط با ماشین آلات است و روش هایی برای شناسایی خطرات و تخمین و ارزیابی خطرات در مراحل مربوط به چرخه عمر دستگاه و از بین بردن خطرات و یا کاهش مناسب ریسک شرح داده شده است.
